Τρικλίζων βήματα

Βήμα μπροστά
Βήμα πίσω
περνούν οι μέρες μας
να κοιτάμε το τώρα μέσα από πρίσμα νοσταλγίας.
Μόνοι μέσα στους πολλούς.
Κατακλισμένοι από αυτισμό και συμπάθεια.
Μοναχικοί εράστες της κατάθλιψης.
Επιλέγοντας τη ζάλη για συνοδηπόρο.
Ο φίλος που μας ναρκώνει,
μας δίνει την παραλογία μας για φαγήτο,
και μεις γουστάρουμε και την καταπίνουμε αμάσιτη,
και μαζί της,οι ιδέες μας αμάσιτες,
τα αισθήματά μας αμάσιτα,
οι επικοινωνίες μας το ίδιο αμάσιτες.
Προτιμούμε να μη γευτούμε τις δυσοίωνες πράξεις των καιρών.
Δειλά και τρομαγμένα όντα,
οι εποχές δεν πρόλαβαν να μας πληγώσουν.
Πήραμε το μαχαίρια μόνοι μας και κατάπιαμε αντιβιωτικά και παυσίπονα.
Τα σημάδια που βλέπετε τα κάναμε οι αυτόχειρες.
Οι εποχές δε μας άγγιξαν.
Πνιγμένοι από το κρασί βήχουμε ξερνώντας κομμάτια της αχώνευτης ζωής μας.
Ξεχασμένα κεφάλαια της κυρτωμένης μας ύπαρξης,
μας χτυπάνε το κεφάλι σαν γκονγκ και μεις ουρλιάζουμε,
και παίρνουμε χάπια,χάπια άγνοιας,χάπια καθησυχασμού και ύπνωσης,
ώστε να μην αντικρίσουμε πότε την εποχή.
Αυτή που μας πλήγωσε πιο πολύ απο κάθε αυτοκτονία.