Πτώση απο το τίποτα

Ερωτεύτηκα κάποιον άλλο μέσα στις πτύχες σου.
Κάποιο με ευαισθησίες που αγγίζουν και τα άστρα.
Κάποιον που έβαζε στεφάνι την αγάπη πάνω στον ήλιο.
Αυτό τον κάποιο της φαντασίας,
που καμία σχέση δεν έχει με το πτώμα της πραγματικότητας.
Ω πονώ,
αυτός δε φταίει που υπήρξε,
μα το σκότωσε ο στρατηγός κάποιο βράδι.
Αγάπησα ένα κουφάρι και το φύλαγα πετράδι.
Ένοιωσα την αγάπη να αναβλίζει απέραντη,
για ένα μισοτελειωμένο ουίσκι με εκλεπτισμένο άρωμα.
Αγάπησα ένα τίποτα στο χάος.
Τυφλή εξ' αμελείας.
Και έχασα τα πάντα σαν ξύπνησα.
Ήταν απότομη η πτώση,
παρατηρητής δίχως πνοή.
Και πιο πολύ λυπάμαι για τον εκφυλισμό του έρωτα.
Τι θα πει.
Νομίζω πως ξέχασα το νόημα.
Ας σηκώσει κάποιος το χέρι του να μου πει.
Κανείς.
Όλοι γυρνούν την πλάτη,κοιτάζοντάς με στα μάτια.
Μου απάντησαν με ειλικρίνια.
Κανείς δε μπορεί να εξηγήσει τα ανείπωτα.
Και να ξέρεις του λέω,
καμιά φορά συγκεντωνόμαστε τόσο πολύ στο τίποτα,
που γίνεται κάτι.
Και αυτό το κάτι γίνεται πελώριο.
Γίνεται η ζωή, η ανάσα μας, οι φόβοι και οι πόνοι μας.
Μα πώς ξεχάσαμε κάτι.
Το τίποτα δεν εκτιμά.
Δεν επιστρέφει.
Το τίποτα είναι τίποτα και τίποτα θα παραμένει.
Ως που να γίνει κάτι.